Scans

Vrijdag 15 oktober... Mijn wekker heb ik om 04.00 uur gezet. Ik moet namelijk zes uur nuchter zijn voor mijn eerste scan om 10.15 uur. Dus maar flink wat eten en daarna mijn bed weer in. Om 06.45 uur gaat de wekker weer. Nog gauw mijn laatste plas in de fles (inmiddels 2,6 liter, geen idee of dat normaal is in 24 uur, maar ik ben er best trots op😂, waar je allemaal wel niet trots op kan zijn). 

Om 07.50 uur vertrekken we naar Groningen. Gedurende de autorit bel ik nog naar de diëtiste, want die had de dag ervoor gebeld, met het verzoek om terug te bellen. Ik ben inmiddels weer een beetje aangekomen, dus qua dieet gaan we mooi zo door, daar geen veranderingen in. 

Rond 09.00 uur zijn we in Groningen, gauw nog mijn plas inleveren bij de prikpoli en dan op naar de eerste afspraak.

PET-CT-scan
Om 10.15 uur heb ik de eerste afspraak. De PET-CT-scan. Deze hadden we nog niet gehad en is best wel weer een interessante. Marjan mag er niet bij zijn, omdat er met radioactief materiaal wordt gewerkt. Allereerst wordt er een infuus aangebracht, via dit infuus wordt straks de zoutoplossing die radioactief is gemaakt ingebracht. Gaat allemaal heel precies, omdat er met radioactief materiaal wordt gewerkt. Het duurt ongeveer vier minuten, voordat de volledige radioactieve zoutoplossing in mijn lichaam zit. In de vier minuten zit je alleen in een kamertje, je voelt er niks van, maar toch is het een raar idee. 

Vervolgens moet ik plaats nemen in een soort rustruimte. Ik mag een uur niet praten, zodat de tumor het radioactieve materiaal zo goed mogelijk opneemt en ik moet alvast een halve liter water wegwerken, zodat ik straks goed kan plassen, zodat alles er weer uit gaat.

Rond 11.30 uur word ik opgehaald voor de PET-CT-scan. Ik krijg mijn masker op, deze zit echt wel strak op mijn hoofd, dat is wel wennen, maar adem in, adem uit, dit moet nog heel vaak de komen de weken, dus proberen er zoveel mogelijk aan te wennen en rustig te blijven. Ik lig vanaf mijn bovenhoofd tot aan mijn schouders volledig klem, mijn mond kan ik ook nauwelijks bewegen, dus volledige overgave. De scan zelf duurt ongeveer 15 minuten (denk ik) en verder heb ik geen klachten. Dus gewoon een kwestie van ondergaan.

Ik had de hoop dat ik nu weer mocht eten, maar ook voor de 2e scan moet ik nog nuchter blijven.

CT-scan
Om 13.15 begint de voorbereiding voor de tweede scan. Deze zie ik meer tegenop, omdat ik de vorige keer heel misselijk werd en moest overgeven van de contrastvloeistof (en met een masker op wordt dat natuurlijk wel heel vervelend). Ik krijg opnieuw een infuus (eigenlijk had de vorige kunnen blijven zitten, maar, ach nu krijg ik er twee voor de prijs van één). Ik heb heel duidelijk aangegeven dat het de vorige keer niet goed ging en het precieze moment wanneer het niet goed. De verpleegkundige geeft aan dat er nu minder vloeistof zal worden gebruikt en de snelheid waarmee het wordt ingebracht wordt ook aangepast. Hopelijk gaat het dan nu beter.

Ik krijg opnieuw het masker op en de scan begint. Ik lig er al een tijdje en ben heel bewust aan het ademhalen, om maar niet misselijk te worden, want als ik moet overgeven moet alles waarschijnlijk weer opnieuw. Na ongeveer 10/15 minuten (denk ik, want tijdsbesef is lastig) wordt er aangegeven dat de vloeistof erin gaat. Ik krijg weer hetzelfde warme gevoel onderin mijn lichaam en weet dat het daarna gaat komen. En ja hoor, ik word weer misselijk. Blijven ademen, rustig blijven, rustig blijven en ik word uit de scan geschoven, gauw wordt mijn masker afgedaan en de misselijkheid zakt af! Yes, deze heb ik gehad. Deze keer mag het infuus blijven zitten en ik zoek Marjan op.

We moeten nu to 16.30 uur wachten op de volgende scan, maar dat is wel fijn, kan ik even bijkomen en wat eten, nadat we wat gegeten hebben maken we een rondje over de Grote Markt in Groningen. Voor ons enorm veel herinneringen, omdat we hier allebei gestudeerd hebben. Zoveel plezier gehad daar en we zijn allebei dankbaar dat we dat hebben mogen mee maken. 

Ik maak nog wat foto's die ik deel met vrienden die ook in Groningen hebben gestudeerd en we spreken af dat als dit allemaal achter de rug is, we een hotel gaan boeken met zijn allen en dan heerlijk ouderwets gaan stappen!

We lopen terug om ons te bereiden op de derde en laatste scan van vandaag. De MRI-scan.

MRI-scan

Jaren geleden heb ik wel eens een MRI-scan gehad voor mijn rug, waar ik overigens totaal geen last meer van heb. Maar wat me nu een beetje zorgen baart is, dat ik nog steeds een infuus in mijn arm heb. Zou ik weer van die contrastvloeistof krijgen en opnieuw misselijk worden? Gelukkig stelt de verpleegkundige mij gerust. Wel vloeistof, maar daar word je niet misselijk van. 

De MRI-scan is eigenlijk een grote magneet. Dus alles van metaal moet uit, ik mag dus in mijn sokken en boxershort (ja dames echt, maar denk daarbij dat ik nog steeds enorm uit mijn mond stink, dus er is weinig sexy aan😏) plaatsnemen op de MRI tafel. Opnieuw mijn masker op, oordoppen in, maar daarnaast krijg ik ook nog wat meetinstrumenten om mijn masker heen. Ik blijf maar gewoon rustig liggen en zie het wel. Het infuus wordt aangesloten en daar gaan we weer. 

Ik weet niet of jullie het weten, maar een MRI-scan maakt enorm veel lawaai. Stel je dan voor, dat je een masker op hebt, klem ligt, meetapparatuur op je borst hebt, een infuus in je arm en dan die pokkenherrie. Echt genieten 😉, maar ach, ik word niet misselijk dat is het belangrijkste. Ook deze scan duurt best wel lang. Na ongeveer 10/15 minuten wordt er aangegeven dat de vloeistof erin gaat. Dit is wel een spannend moment, zou ik met die toeters en bellen op, weer misselijk worden? Ik heb een alarm knopje in mijn hand, die hou ik maar stevig vast, zodat ik snel kan aangeven mocht het misgaan. Deze vloeistof voelt koud aan, bizar al die verschillen, maar ik word gelukkig niet misselijk! Met vloeistof erin duurt het nog 10 minuten en ik loop allerlei herinneringen van mijn jeugd door, probeer op de namen van klasgenootjes te komen en zo probeer ik de tijd door te komen. En opeens word ik eruit geschoven en is het klaar! 

Het is 17.15 uur en we mogen naar huis, weekend!