Dit hadden we niet verwacht...

Donderdag 17 februari... Om 11.30 uur zitten we klaar voor het telefoontje van de arts. Afgelopen dagen heb ik nog een bevestiging gekregen (uitslag van het biopt) dat er toch echt een operatie zal moeten plaatsvinden. Maar de tumor bevind zich meer aan de zijkant van mijn tong dus ik ga ervan uit dat er een klein stukje van mij tong afgehaald moet worden.

We moeten lang wachten, blijkbaar is het druk. Om 12.15 uur bel ik zelf naar de afdeling om te vragen of de arts mij wel op de planning heeft staan. Het is inderdaad druk, maar ik word zo gebeld.

En inderdaad kort daarna word ik gebeld. We zetten de telefoon op de speaker, Marjan zit naast me. De arts verteld over de uitslagen, dat deze inderdaad niet goed is. Verteld over de operatie en noemt vervolgens dat er zeer waarschijnlijk tweederde van mijn tong moet worden weggehaald. Dit nieuws slaat in als een bom. Dit hadden we totaal niet verwacht en er gaat van alles door ons heen. Niet meer eten, niet meer praten en nog veel meer allemaal niet, niet, niet. 

Afgelopen maanden heb ik steeds de modus kunnen vinden om te beredeneren. Ok, we doen dit en dit en dat is het resultaat dat. Steeds met het doel dat het meeste weer zou worden zoals het was. Nu gaan we dus iets doen om in leven te blijven, maar mijn leven daarna zal heel drastisch veranderen.

Veel tranen bij ons samen. Hoe ga je hiermee om? Dit kun je niet leren uit een boekje, hier kun je je niet op voorbereiden. Je hoofd tolt, je doet even wat anders en "bam" dan komt "ie" weer binnen. Ook veel verdriet bij de mensen om ons heen. 

We hebben enorm veel steun aan elkaar, heel veel knuffels en dat gaan we ook heel veel doen de komende tijd. Voor de kinderen is het ook niet te beseffen. Anouk ook veel tranen en Koen gaat er op zijn eigen manier mee om. Maar we zijn samen sterk en later op de dag hebben we alweer wat foute grappen en we eten in de avond lekker patat. Het mag er zijn, maar het mag er ook even niet zijn. 

Ik weet dat het heel zwaar gaat worden (en ik denk dat ik niet half kan beseffen hoe zwaar, gelukkig niet), maar toch wil ik blijven focussen op de dingen die ik straks nog wel kan. Ik weet dat ik een aantal maanden geleden twijfelde of ik deze operatie wel zou willen en natuurlijk vind ik het nog steeds heel moeilijk, maar als ik mijn kinderen wil zien opgroeien en bij Marjan wil blijven (en dat zijn de twee dingen die eigenlijk het allerbelangrijkste zijn en die ik het liefst wil), dan zal en moet ik ervoor gaan en dat doe ik dan ook.

Ik ben dus op mijn manier toch alweer vooruit aan het kijken. Hier niet te lang in blijven hangen. Ik ben opzoek naar lotgenoten (heb er al een paar gevonden) die dit ook mee hebben gemaakt en die er positief in zijn blijven staan (er zijn natuurlijk ook genoeg mensen waarmee het niet goed gaat, maar daar wil ik nu niet teveel mee bezig zijn). Delen van ervaringen, tips, wat lukt nog wel? Dat is belangrijk voor mij. 

En natuurlijk komen er momenten dat ik bang ben, verdrietig ben, heel boos ben en gefrustreerd, maar er zijn zoveel lieve mensen om me heen, daar houd ik me aan vast. Die gaan me erdoorheen helpen. 

Ook houd ik me vast aan het mantra wat ik al maanden heb. Stap voor stap. De eerst volgende stap is volgende week donderdag (inhoudelijk gesprek over de operatie) en tot die tijd gaan we gewoon genieten van elke dag die er is!