Het is heerlijk weer

Zondag 27 februari... Een mooie zonnige dag. We zijn nog steeds bij Bianca en Martha. De emoties bij mij schieten zo heen en weer. Ik denk dat het op zich eigenlijk al best heel goed is dat het er is. Je kunt dit onmogelijk helemaal wegstoppen en dat is ook niet goed. 

We gaan lekker een stuk lopen met z'n allen over de dijk. Martha maakt onderweg ook wat foto's. Opeens heb ik het moeilijk. Zijn dit de laatste normale foto's die van mij worden gemaakt? Dramatische gedachte natuurlijk, maar dit soort dingen schieten gewoon door je hoofd op dit moment en overvallen je ook. Ik kan dan ook mijn tranen even niet bedwingen.

Gelukkig lopen Bianca en Martha samen met de kinderen wat verder vooruit. Zodat ik mezelf weer een beetje bij elkaar kan pakken. Het blijft allemaal zo onwerkelijk, woensdag over week heb ik gewoon geen tong meer. Waar hebben we het over, daar kun je je toch onmogelijk op voorbereiden? Hoe dan?

Ik vind het ook zo heerlijk om gewoon lekker van me af te praten tijdens een wandeling. Daar vinden we natuurlijk wel weer andere middelen voor, dat komt allemaal wel, maar toch...

Ik probeer nog steeds goed op mijn voeding te letten, proberen voldoende te blijven eten. Goed zorgen dat ik mijn flesjes blijf nemen, drinkontbijt en daarnaast ook proberen toch nog de vaste voeding deels naar binnen te krijgen. Dat laatste is nog steeds een beetje lastig omdat ik nog steeds een wond op mijn tong heb. Maar op dit moment val ik in ieder geval niet meer af. 

Afgelopen vrijdag heb ik ook nog contact gehad met de huisarts. We hebben bij mijn arts in het ziekenhuis aangegeven dat ik ook graag psychologische hulp wil, om straks te leren omgaan met mijn beperkingen en een stukje begeleiding bij dit hele proces. De arts heeft contact gezocht met mijn huisarts en die heeft iemand gevonden. Als het goed is neemt ze morgen of overmorgen contact met me op. Ik heb al een beetje zitten Googlen en ik denk dat dit ze is: http://www.debekenzwolle.nl/ Wat ik op de website lees spreekt me aan, ik kan alle hulp gebruiken op dit moment en deze mevrouw heeft ook nog een specialisme in dit vakgebied. Zou ontzettend fijn zijn als dit mag gaan lukken.

De bedoeling is dat ik haar voor de operatie nog een keer spreek, zodat ik haar ook met mijn stem nog een keer kan vertellen waarover ik me zorgen maak en waar ik mee worstel. In het vervolgtraject zullen we een andere manier van communiceren moeten verzinnen, maar dat is van latere zorg.

Ik heb dit al eerder gezegd, maar ik denk dat accepteren bij mij wel het grootste probleem wordt. Accepteren dat ik voor mijn gevoel een andere en minder goede (ik weet dat iedereen zal zeggen dat dat laatste niet zo is, maar zo voelt het wel) vader, partner, broer, werknemer, etc. zal zijn. Key is natuurlijk dat het anders prima is, maar minder natuurlijk niet waar is. Dat kan ik in mijn hoofd blijven zeggen, maar zo voel ik het nog niet, dus dat is iets waar ik zeker mee aan de slag moet.

Vandaag ook een klein vlogje gemaakt, maar dit zet ik later nog online. Niet zo bijzonder, maar toch weer een stukje van mijn stemgeluid.