Incasseren
Daarnaast heb ik ook de vraag gesteld, wat als we niks doen, hoe lang dan nog? Het antwoord is +/- 9 maanden. Dat is ook wel weer schrikken, de waarheid is hard, maar dat geeft dus ook de noodzaak aan. En zo komt klap op klap en zijn we behoorlijk uit het veld geslagen. Vooraf heb ik ook wel veel nagedacht wil ik deze operatie wel? Wat is dan nog de kwaliteit van leven? Maar 9 maanden, pfff, dat is zo kort en als je er dan voorstaat, denk je er toch weer heel anders over, je wilt gewoon blijven leven.
Ik wil voor de operatie gaan, enige waar ik bang voor ben, kan ik mijn leven voldoende weer op orde krijgen, zodat ik er in mijn hoofd ook weer mee overweg kan. Tuurlijk wil ik in leven blijven en tuurlijk wil ik bij Marjan en de kinderen zijn, maar kan ik het aan? Die vraag is niet te beantwoorden, de enige manier om daarachter te komen is door het aan te gaan.
De reactie van mensen is nu dat ze direct willen komen, ons gaan bellen etc. Heel lief allemaal, maar we hebben zelf de tijd nodig om dit allemaal te verwerken en weer verder te gaan met deze waarheid. Dat kost veel energie en al die bezoekjes kunnen we gewoon nu niet aan. Dus begrijp alsjeblieft dat we het fijn vinden dat iedereen zo met ons meeleeft, een appje (kunnen we ook beantwoorden op een rustig momentje) vinden we heel fijn en laten we hopen dat we over een aantal maanden weer meer energie voor meer bezoekjes ;) Iedereen wil dolgraag iets voor ons doen, maar dat doen jullie door met ons mee te leven en er zijn als we om hulp vragen is zoveel waard!
Dinsdag heb ik een middagje en avondje met Anouk (Marjan is met Koen en twee vrienden naar de Huttenheugte, we willen zo graag dat dit door gaat voor hem). We fietsen even naar haar nieuwe school, kolonisten met oma, bestellen McDonald’s en kijken de series van Ewald met de politie. Tussendoor pak ik steeds mijn momentjes. Ik ben zo ontzettend moe van alles op dit moment, echt fysiek moe. Je wilt door en door en volhouden, maar je lichaam zegt opgegeven moment ho. Ondanks dat ik mijn momentjes moet pakken, geniet Anouk voluit en dat is nu zo belangrijk, dit soort kleine momentjes ik hoop echt dat ze dat zal onthouden, wat er ook mag gebeuren.
Woensdagochtend, nog een gepland dagje. De dames gaan shoppen met Bianca en Martha. Ook daar heeft Anouk super naar uitgekeken. Marjan is moe, maar voor haar is dit ook afleiding en is dit iets waar zowel Marjan en Anouk naar uit hebben gekeken. Marjan heeft het er ook enorm moeilijk mee, maar is zo ongelofelijk sterk. Zo trots op haar. Ze doet er alles aan om ook hier weer een leuke dag van te maken.
Ik heb het lastig, ik probeer te werken, want dat geeft afleiding. Maar ik heb sinds vorige week moeite om mijn gedachten erbij te houden. Voor vorige week was werken even mijn hoofd in het zandsteken voor een paar uur. Maar dit wordt steeds lastiger met alles wat ik te horen heb gekregen. Toch wil ik proberen de ochtenden vol te houden, zolang het lukt.
Ik heb om 13.00 uur met Joel afgesproken om een stuk te gaan lopen. In hun huis gekomen komen de tranen en gooi ik er alles even uit. Het lucht op. Ik praat een tijdje met Joel en Muriel en dat lucht op. Ik heb me tijden groot en sterk kunnen houden, maar alle "klappen" die afgelopen week weer bij zijn gekomen zijn gewoon te veel. Ik kan dit niet meer weg relativeren. Er zijn lichtpuntjes, maar die zijn nog wel heel ver weg. Vol houden, hoop houden en dag voor dag, uur voor uur. Genieten van alle momentjes die lukken en niet te veel van jezelf verwachten. Helemaal terug naar de basis. Er voor elkaar zijn in het gezin, genieten van wat lukt en accepteren van alles wat niet lukt. Ik schrijf het op, om vooral mezelf dat ook voor te houden, want ik wil zo graag meer, maar het hoeft niet, er zijn is genoeg!
Reacties
Een reactie posten