Minder goed nieuws

Zondag 14 februari… Marjan is met de kids naar opa en oma. Ik ben níet mee, omdat ik me níet helemaal fit voel. In de ochtend doe ik wat huishoudelijke klusjes en in de middag besluit ik om in te loggen in “Mijn UMCG” om te kijken of er al uitslagen zijn. 

In het begin van mijn traject heb ik aangegeven dat ik alle communicatie en uitslagen wil zien zo gauw die zijn vastgelegd. Heeft voordelen en nadelen. Voordeel is dat je alles direct weet, nadeel is dat je ruwe informatie krijgt, die je wel goed moet weten te interpreteren. 

Dat gezegd hebbende, ik logde dus in en zag staan: "één nieuwe onderzoeksuitslag". Je hart gaat dan wel even sneller kloppen. Dit was de uitslag van de PET CT-scan. Helaas is de uitslag níet goed. Er staat: “recidief rechts in tong”. Als je hier op gaat zoeken (gevaarlijk om conclusies te gaan trekken, maar dit is overduidelijk) vind je dit: "We spreken van een recidief als er een nieuwe kanker ontstaat in een orgaan dat eerder al werd getroffen door een eerste kwaadaardige tumor."

Dat is dus wel overduidelijk. Op dat moment ga je wel door de grond. Je wilt de waarheid níet wegdrukken, maar je wilt ook níet dat dit nieuws met je op de loop gaat. Iets daar tussenin, wel binnen laten komen, maar níet gek worden. Redelijk gelukt. Ik probeer dan ook wel snel weer in scenario's te denken. Zeer waarschijnlijk zal er een operatie plaats vinden en de vraag is dan vooral hoeveel moeten ze weghalen. Te weinig is kans dat de kanker opnieuw terugkomt. Te veel dan worden allerlei andere dingen problematisch. 

Als je van een afstand kijkt ben je heel gauw geneigd om te zeggen haal maar veel weg, maar de afgelopen maanden ben ik wel meer gaan leren over de kwaliteit van leven na een ziekte of operatie en dat is best wel heel belangrijk. Daar kom je past achter als je er zelf inzit. 

Maar goed, ik wist het dus, maar Marjan en de kinderen nog niet. Dat zijn eigenlijk nog lastigere dingen dan zelf ziek zijn. Slecht nieuws brengen en dan proberen zelf positief te blijven. Je hebt zorgen over die ander, terwijl je het zelf hebt. Heb ik al meer gelezen bij kankerpatiënten (raar woord, omdat ik er nu ook zelf een ben), dat ze meer moeite hebben met de pijn en verdriet die je een ander aandoet (spreekwoordelijk), dan het verdriet van jezelf.   

Marjan het dus verteld, ook zij had er eigenlijk rekening mee gehouden, maar toch komt het natuurlijk hard binnen, maar we versterken elkaar, dus helpt heel erg om het te delen. Samen komen we er wel!

Vanochtend er ook maar een appje richting kennissen en vrienden uitgegooid. Het voelt goed als iedereen het weet en dat we er gewoon over kunnen hebben (ook veel steun aan al die lieve berichtjes). Vanavond nog wel de kids en die wordt wel weer lastig. Je wilt het niet te groot maken, maar wel eerlijk zijn en dan ook nog proberen Marjan haar verjaardag een beetje te vieren. Dat is het fijne van kinderen, daardoor gaat alles gewoon door en moet jezelf ook gewoon door met de dagelijkse dingen!

====

Inmiddels het ook de kinderen verteld. En die stellen dan wel weer mooie directe vragen. Als die operatie is geweest, dan is dus de kanker weg? Tja... dat hopen we wel. En dan hoeft je tong er niet af? Tja... we gaan uit van niet, maar is niet zeker. Nou zegt Koen, dan mogen we nu allemaal om de beurt even schelden. Dat doen we en dan lachen we ook weer, heerlijk die kids!