Normale leven, maar...
Op donderdag een bezoekje bij mijn zusjes in Afferden, lekker een stuk lopen met Bianca en in avond een heerlijke maaltijd samen met Bianca en Martha. Fijn om er ook voor hun ook weer wat meer te kunnen zijn.
Op vrijdagavond heb ik een avondje gepland met Leonard en Sander. Biertje en eten bij het "het Refter" in Zwolle. Zo gezellig en genieten. Bij thuiskomst ontdek dat ik net iets teveel had gedronken, maar wat boeit het, pluk de dag!
Op zaterdag mag ik de tweede helft grensrechter zijn bij Koen zijn wedstrijd en dat gaat wonder boven wonder best goed (niet veel hoeven te doen, maar toch echt wel wat meters gelopen).
Op zaterdagmiddag de verjaardag van Koen samen met de buurtjes (vandaag de tweede helft met de familie) en vervolgens "Wie is de mol" kijken.
Als ik dit zo allemaal opschrijf, is het nogal wat. Nog geen 1,5 maand geleden lag ik "voor pampus" met een kapotte tong, mond en nek. Ik kon alleen maar eten via mijn sonde en sliep een groot deel van de dag. Hoe dan? Hoe kan het dan nu alweer zo goed zijn? Ik ben er dankbaar voor en geniet van alle momentjes. Maak plannen, we hebben alweer een mannenweekendje gepland (april) en de zomervakantie ligt ook alweer vast. Ik kan iedereen op het hart drukken, doe dat echt, want het kan zo snel anders zijn.
Ik werk nu 40% en wil eigenlijk wel wat meer gaan werken (effectief doe ik dat ook wel), maar vanwege ziekenhuisbezoekjes hou ik dit nog maar even aan.
Er is natuurlijk ook een maar... dinsdag krijg ik weer een MRI en donderdag zal er weer een biopt worden genomen (beide al eerder gehad). Allebei in het UMCG, dus we beginnen al weer aardig in het ritme te komen. Donderdag over een week de uitslag en het kan maar zo zijn dat we dan heel snel "de molen" weer ingaan.
Hopelijk valt het mee, maar ik hou rekening met een vervolg en geniet daarom nu ook voluit. Het plekje op mijn tong is verder niet groter geworden, maar dat kan eigenlijk ook niet. Kanker groeit heel langzaam en de kanker zelf is niet het grootste probleem, maar de uitzaaiingen. De uitzaaiingen kunnen op delen komen in je lichaam die niet of niet goed behandeld kunnen worden en dat blijft natuurlijk altijd spannend.
Laatst zat ik in de auto en hoorde een commercial over onderzoek naar kanker. Normaal hoor je dit gewoon aan, maar nu ben ik dus gewoon de doelgroep. Dat is zo raar om te horen. Ik voel me helemaal geen kankerpatiënt. En ik vind het verder ook helemaal niet eng, terwijl als je het zelf niet hebt en hoort dat iemand kanker heeft, dan schrik je enorm. Hopelijk helpt deze blog ook om het allemaal wat gewoner en toegankelijker te maken.
Reacties
Een reactie posten