Heel veel kleine stapjes

Vrijdag 11 maart… Aardig geslapen vannacht. Steeds wel de controles, maar ik slaap snel weer snel in. Weinig pijn. Meest vermoeiende is, als in de canule slijm/vocht komt. Dat moet je er dan uit hoesten. Wordt wel steeds beter, maar af en toe… is in begin ook eng want je krijgt dan minder lucht. Zorgen dat je níet in paniek raakt en daar komt de Yoga weer. Rustig adem halen. Rustig blijven, adem rust in en onzekerheid uit. Het is allemaal zo simpel, het werkt, maar je moet het wel doen. 

In de ochtend mag ik even mijn bed uit. Even op een stoel zitten. Het is bizar dat je afgelopen week alles zelf kon en dat je nu overal hulp bij nodig hebt, maar iedereen helpt zo goed en is zo lief. Wij moeten echt de zorg meer gaan waarderen, wat zijn dit allemaal toppers!

Aan andere kant is het ook alweer zo fijn om zoveel al weer te kunnen, na zo’n zware operatie. Ik ben bijna 12 uur onder zeil geweest en dan nu alweer zoveel kunnen!

Ik heb wederom weer veel mazzel gehad. Op de dag van mijn operatie was er geen IC capaciteit. Dus operatie ging bijna níet door, maar omdat ik een canule had, mocht ik op uitslaap kamer blijven (na de operatie). Dus je kunt steeds denken waarom heb ik dit (doe ik echt weleens hoor), maar het is ook een wonder dat ze dit voor mij hebben kunnen doen. Nu kan ik er nog gewoon zijn. Zonder stem, maar verder kan ik straks nog gewoon alles. Ik kan er gewoon zijn voor ons gezin. Zal puzzelen worden met sommige dingen, maar dan wil ik blijven denken hoe dankbaar ik wil zijn!

Vanochtend zijn er alweer een aantal slangen afgekoppeld. Ik had er nog al wat (stuk of 5 a 6). De drain in mijn been ben ik kwijt en ook de catheter. Dus zelf ook alweer plassen (wel nog in bed). 

Toen Marjan vanochtend kwam was ik erg emotioneel, veel tranen. Ik kon bijna níet stoppen. Zo raar, net of het er allemaal even uit moest. Sowieso erg emotioneel nu. Níet dat ik perse verdrietig ben of zo, maar denk dat het er gewoon even uit moet. Het is super fijn dat ze er is en nu merk je ook weer hoe sterk we samen zijn. We hoeven níet veel te zeggen, het is al heel snel goed. 

Ik heb een foto van ons gezin voor mijn bed hangen en dat geeft zo’n dubbel gevoel. Ik ben zo blij dat dat ons gezinnetje is, waar ik ook voor aan het vechten ben, maar ik wil dan ook zo dolgraag thuis zijn er gewoon bij zijn. Komt wel weer, wat is een paar weken op al die tijd die we samen kunnen zijn. En door dit alles kunnen we samen zijn!