Beetje stabieler

Donderdag 28 april... Het blijft allemaal een beetje wiebelig, ik voel me niet echt blij en dat vind ik lastig. Ik ben stabiel genoeg om de dag door te komen, om een aantal uurtjes te werken om wat met de kids te doen en eventueel iets voor mezelf. Ik heb gisterenochtend geholpen bij de vrijmarkt en na een aantal uurtjes slapen in de middag een heerlijke namiddag en avond gehad bij Gerlinda en Andre. Op deze momenten voel ik ook wel meer en ben ik ook wel blijer. 

En nogmaals, ik wil zo dankbaar zijn, wat is mijn operatie goed gelukt, wat kan ik nog ontzettend veel, er zijn zoveel mensen die er slechter uitkomen en zoveel meer zijn beperkt.

Ik blijf doorzetten en hopen dat het langzaam allemaal wat beter wordt. Dat ik me weer beter ga voelen, dat ik toch weer een stukje meer acceptatie heb bereikt en dat ik weer wat steviger in mijn schoenen sta. Want daar ligt denk ik wel de kern van het probleem, acceptatie. 

Als ik er bedenk wat ik op dit moment allemaal doe, dan doe ik denk ik alles wat ik kan doen om me beter te gaan voelen. Ik sta op vaste tijden op en ga op tijd naar bed, ik slaap goed, ik neem in de middag rust, ik eet goed, ik wandel en/of fiets elke dag, ik probeer weer een beetje te werken, ik ga naar een psycholoog om te praten over wat ik meemaak en wat ik heb meegemaakt en in het algemeen praat ik er sowieso veel over.

Het kost tijd, ik schrijf dat nu op, zodat jullie het kunnen lezen, maar eigenlijk schrijf ik het op om mezelf dat steeds weer voor te houden, het kost tijd om dit te verwerken, om er mee te leren omgaan en om mezelf te accepteren met alle dingen die daar nu bij komen kijken. Die tijd krijg ik van me werk en van mijn omgeving, maar niet van mezelf. Op sommige dagen weet ik niet wat ik met mezelf aan moet, ik heb zoveel geleerd in de afgelopen jaren over mezelf en zoveel handvaten gekregen, maar toch blijft het heel hard werken om er wat van te maken. Als ik van een afstandje kijk zie ik wel dat ik alweer zoveel doe en kan, maar het voelt niet goed genoeg. De lat ligt hoog en ik vind het heel lastig om de lat lager te leggen en te accepteren dat die lat voorlopig en misschien wel voor veel langere tijd laag moet blijven om in de benen te blijven.

Hopelijk wordt deze blog niet te zeurderig voor jullie, want ik wil geen negatieve kerel worden die elke dag in een hoekje van de bank zit (is ook echt niet zo op dit moment), maar ook wel een realistisch beeld geven van de lastige fase waarin ik nu zit.