Weer zoveel stapjes, wel stemmingswisselingen

Zaterdag 23 januari... Lichamelijk gaat het zo ongelofelijk goed. Ik heb nagenoeg geen last meer van nieuwe sonde, ik gebruik hem niet, maar het is een mooie backup. Qua praten gaat het allemaal prima en ook daar maak ik elke keer weer kleine stapjes. 

Het eten breid ik ook elke dag uit. Gisteren heb ik voor het eerst een boterham gegeten en gisterenavond ben ik met Leonard en Sander uit eten geweest! Ik heb een soep als voorgerecht gehad (goed te doen) en zalm als hoofdgerecht. Met de zalm ben ik wel een tijdje zoet geweest. En eten en praten lukt niet. Dus als ik dan aan het eten ben is het wel fijn dat je met z'n drieën bent, zodat die andere twee het gesprek een beetje gaande kunnen houden. Maar het is me gelukt om in een restaurant te eten, gewoon te praten terwijl de muziek best wel hard stond. Het lijkt er dus op dat onze "vrijdagmiddagborrels" gewoon op dezelfde manier door kunnen gaan en dat is zo fijn.

Dan mijn stemmingen. Voordat we aan dit traject begonnen wisten we eigenlijk al dat dit het zwaarste deel zou worden en dat is ook gewoon zo. Alle lichamelijke dingen kun je aan werken, kun je doen, je volgt het advies op, probeert zelf dingen en het is vooral een kwestie van doorzetten en dat kan ik wel. Voor het psychische deel is dat een ander verhaal, dat kun je gewoon niet afdwingen. Je kunt zeggen ik wil me goed voelen, ik zou me goed moeten voelen (want ik heb zoveel geluk gehad en alles gaat zo goed). Er is geen pijl op te trekken, ene moment voel ik me goed en een half uur later zit ik in zak en as. De ochtenden zijn het lastigst, hoe verder in de dag hoe beter het gaat. Ook is het lastig om te bepalen of dit nu een gevolg is van wat ik allemaal heb meegemaakt of dat het toch een soort van een depressieve periode is. Waarschijnlijk een beetje van beide en eigenlijk doet het er ook niet toe. 

Ik heb er weer veel over gelezen, mijn manier om er een weg in te vinden. Het heeft te maken met een stukje rouwverwerking die je eigenlijk hebt uitgesteld tijdens je behandeling (omdat daar toen geen ruimte voor was). De verschillende fases die je daar vaak doormaakt (ongeloof, ontkenning, woede, het gevecht aangaan / onderhandelen, schuldgevoel, depressie en uiteindelijk acceptatie) lopen nu een beetje door elkaar. En dat kan er voor zorgen dat je overvallen wordt door allerlei verschillende emoties. Op een gegeven moment snap je echt niks van jezelf. In combinatie met mijn erfelijke aanleg voor depressieve klachten... tja dat is dit niet zo raar dat het gebeurt.

Ik heb er ervaring mee, ik weet wat ik moet doen. Dingen oppakken gaan doen als ik er geen zin in heb en mezelf afremmen als ik teveel wil doen. Bij stemmingswisselingen er niet teveel tegen in gaan, maar er ook niet teveel in gaan "hangen". Zorgen dat ik zoveel mogelijk structuur heb in mijn dag en rustmomentjes inlas (want mijn lichaam is gewoon ook nog aan het herstellen). Ik heb dit een aantal keren eerder mee gemaakt (3 a 4 keer) en uiteindelijk kom je er altijd weer uit, maar als je er middenin zit is het soms zo lastig voor te stellen. 

Denk nou niet dat het super slecht met me gaat, want dat is niet zo, maar het is wel elke dag heel hard werken en soms ben je er zo klaar mee! Ik heb vaker gezegd dat ik graag open over dit soort dingen wil zijn, omdat het mij heel erg helpt, maar anderen hopelijk ook die dit lezen. Het hebben of gehad hebben van kanker (of een andere ziekte) is gewoon heel hard werken en het is heel lastig voor te stellen als je het zelf niet hebt meegemaakt.

Gelukkig kan ik in de dag redelijk mezelf zijn, kan ik gewoon normaal, spontaan en lief doen tegen de kinderen en merken ze er weinig van, maar je wilt zo graag meer voelen qua emoties, blijdschap, etc. 

Komt allemaal wel weer, doorzetten en er het beste van proberen te maken, ik doe in ieder geval enorm mijn best!