Afgelopen week

Afgelopen week... Men het was pittig.  Hoe dan? Ja, hoe dan. Dat is continu wat door je hoofd gaat. Er er gaat veel meer door je hoofd. Kinderen, Marjan, wat als het wel lukt, kan ik dan de energie nog een keer vinden om me leven weer goed op de rit te krijgen? En als het half lukt, kan ik accepteren dat ik misschien niet meer de persoon kan zijn die ik zo graag wil zijn? Kan ik het mentaal aan? Kan ik het mentaal aan als ik niet de persoon kan zijn die ik zou willen zijn? Hoe moet dat dan allemaal financieel? Er is nu nog niks aan de hand, maar kan ik uiteindelijk mijn kinderen nog het leven geven die ik ze zou willen geven, waar ik ook zo hard voor gewerkt heb, eigenlijk al zoveel jaren.

En wat als het niet goed komt? Hoe lang dan nog? En hoe lang blijft het dan goed gaan? En hoe kom ik die tijd dan door? Kan ik het dan opbrengen om er wat van te maken? 

Allemaal gedachten die je eigenlijk niet allemaal hardop wilt uitspreken, maar ik doe het hier toch, want ik weet dat we allemaal gedachtes hebben. En gedachten zijn niet altijd de waarheid, zijn niet perse waar en je bent niet je gedachten. Die laatste is iets waar ik heel veel moeite mee heb, want ik wil dit allemaal niet denken, ik wil gewoon lekker mijn leven leiden zoals ik dat wil, zonder al deze gedachten. De positieve Eelco zijn, de Eelco zijn die blij is, die het allemaal wel even fixed, maakt, oplost, maar dit is niet op te lossen, hier moet je doorheen en dat is echt super lastig. Sommige gedachten moet je dus niet te serieus nemen, die komen en gaan en ik moet proberen niet in rondjes te draaien in mijn hoofd. 

Ben ik depressief op dit moment? Ik denk het deels wel (wie zou dat niet zijn op dit moment), maar ik ben me er heel erg van bewust, ik ontken het niet. Ik heb afgelopen jaren zoveel over mezelf geleerd, dat ik weet wat ik moet doen om hier uiteindelijk doorheen te komen. Structuur, proberen kleine dingen op te pakken, proberen mensen op te zoeken, zorgen voor een rustmoment in de dag, blijven werken (dat lukt op dit moment niet, dus die is lastig), veel praten zowel met familie, vrienden en de psycholoog. 

Het lastigste deel is de ochtend, als ik daar eenmaal doorheen ben, heb gegeten daarna even geslapen, dan gaat het wel. In de ochtend heb ik vaak een brok in mijn buik, heb ik veel spanning, zie ik alles door een mist. In de middag ben ik vaak wel weer scherp en kan ik ook wel weer wat sprankelende momentjes voelen in mijn buik, vind ik weer wat energie om weer door te gaan. 

Als gezin doen we het denk ik best goed. We hebben geen ruzies, we zijn niet boos op elkaar, we proberen zoveel mogelijk met elkaar in gesprek te blijven. Het is er natuurlijk de hele tijd, we negeren het niet, maar proberen met z'n allen wel alles zoveel mogelijk door te laten gaan zoals het normaal gaat. We proberen zoveel mogelijk te genieten van elkaar, kleine leuke dingen doen en eigenlijk lukt het allemaal natuurlijk met hulp van familie, buren en vrienden, want zonder hun zou het niet kunnen.

Het is wel bizar hoe ontzettend veel impact zo'n ziekte heeft op alles en iedereen. Het is net of een een heel netwerk van radertjes begint te stokken, niet alleen in ons gezin, maar ook daaromheen. Iedereen leeft zo ontzettend mee. Je ziet dit soort dingen normaal van een afstandje, maar je hebt geen idee en besef van de impact op de hoeveelheid mensen als een iemand ziek is.

Ik wil graag deze blog positief afsluiten, want hoe lastig het ook allemaal is, we gaan het doen, we gaan door met elkaar, er komen nog heel veel lastige momenten, maar we doen het samen Marjan en ik, met heel veel hulp om ons heen en dat is zo ontzettend fijn. Het is wederom stap voor stap, dag voor dag en alles kost op dit moment energie, maar het is het uiteindelijk zo ontzettend waard om door te zetten en dat gaan we dan ook doen! We zullen zien wat de komende week brengt. Een aantal onderzoeken nog en dan donderdag de richting bepalen. Wat die richting ook is, we gaan er wat van proberen te maken, want het is zo ontzettend zonde als we dat niet zouden doen.