Helaas....opnieuw slecht nieuws

Maandag 23 mei... Vandaag de uitslag van de scan. En net als de chirurg, direct maar met de deur in huis, de kanker is terug op een andere plek. Dus maar weer van me afschrijven, want dat helpt me. We hadden er een goed gevoel over en de hoop dat we nu een tijdje rust zouden krijgen en een beetje vooruit zouden kunnen kijken. 

We konden eigenlijk wel aan het gezicht van de arts zien dat het niet goed was. Bij binnenkomst zei hij dan ook direct dat er een "hotspot" was gevonden. Een plek die oplicht  op de scan (door de radioactieve glucose die ik voor de scan heb gekregen) op een plek waar dit niet hoort. Dit keer net naast mijn keel, net boven het sleutelbeen. Er is een hele kleine mogelijkheid dat daar een ontsteking zit, maar die kans is heel erg klein, dan zou ik er veel meer last van moeten hebben. 

We gaan er dus vanuit dat het kanker is. In principe is een operatie mogelijk, maar eigenlijk zou er wederom bestraling plaats moeten vinden na die tijd, omdat bij een operatie mogelijk niet alle kankercellen worden weggehaald. Probleem is alleen dat ik al best veel bestraling heb gehad en het de vraag is of mijn lichaam nog meer bestraling aan kan. De laatste bestraling is +/- 6 á 7 maanden geleden, we moeten afwachten.

Aankomende maandag wordt er een echo gemaakt en tegelijkertijd een punctie gedaan op de betreffende plek. Dan volgende week donderdag gezamenlijk het plan van aanpak bespreken op basis van alle informatie die op dat moment beschikbaar is. Ook word ik morgen besproken in het multidisciplinair overleg. 

Als de operatie doorgaat, dan zal deze plaats vinden binnen nu en een maand (dat heb ik al een keer eerder opgeschreven 😉). De operatie zelf zal niet zo ingrijpend zijn als de vorige keer, maar het kan wel zijn dat de wond minder goed geneest, omdat dit gebied al bestraald is en er niet veel rek zit in dit deel van mijn lichaam qua huid. 

We zijn van slag, we zijn verdrietig, maar toch moeten en willen we weer door. Zolang er een strohalm is om te kunnen blijven leven, dan zal ik die aangrijpen. Vooral om er zolang mogelijk te kunnen zijn voor mijn gezin. Dat laatste geeft me het meeste verdriet, dat ik er mogelijk niet zolang voor hun kan zijn als ik zou willen. Dat zijn nu wel gedachten die door je hoofd gaan. 

Maar het is weer stap voor stap, dag voor dag, eerst aankomende maandag en dan kijken we weer verder.