Machteloos

Dinsdag 24 mei… Machteloos voel ik me op dit moment, dus ik ga maar weer schrijven. Men wat had ik gisteren toch gehoopt op goed nieuws. Ik ben echt compleet uit het veld geslagen. Alle moed en vertrouwen die ik in de afgelopen maanden weer heb opgebouwd is in een paar seconden weer weggevaagd. 

Ik moet weer helemaal opnieuw beginnen. En dan? Wat is de volgende plek waar de kanker terug gaat komen? Hadden we maar enige zekerheid, maar die is er niet. 

Ik weet dat ik weer stap voor stap moet gaan, maar op dit moment kan ik het gewoon niet opbrengen. Weer naar het ziekenhuis, weer een operatie, weer mogelijke bestraling (dagen naar het ziekenhuis heen en weer). 

Natuurlijk ga ik het weer doen, maar de de energie om het te doen zal ik weer moeten zien te vinden in de komende dagen en weken. Ook weer het sprankje hoop, dat als de artsen nog een kans zien, om deze toch weer te grijpen, want wat als het wel lukt? Dan is het zo zonde dat ik die kans niet grijp na alles wat ik er nu al voor heb gedaan. 

Aan alle vaders (en natuurlijk ook moeders) wil ik echt zeggen, geniet zoveel mogelijk van je kinderen, van je gezin, probeer er te zijn, probeer tijd door te brengen met ze, want als je in een vergelijkbare situatie als ik terecht kom is dat het enige wat telt. 

Je kinderen dit soort nieuws te moeten vertellen is het ergste wat er is. Proberen het met je kinderen te bespreken, samen ook huilen, samen daarna ook weer lachen en met elkaar weer verder gaan. 

Vandaag in de ochtend ben ik er wel tegelijk met de kinderen opgestaan, gegeten en daarna kon ik gewoon even niet meer. Weer in mijn bedje en uiteindelijk om 11.00 uur eruit gegaan, gedoucht, stuk gelopen, gegeten en opnieuw weer uitrusten. Vanmiddag samen met Anouk haar nieuwe fiets in elkaar gezet. Dus uiteindelijk er toch wel weer een goede dag van gemaakt. 

Dat is wat ik moet proberen om te doen er elke dag toch weer een beetje een leuke dag van maken. Weer genieten van die kleine momentjes en proberen er elke dag iets van te maken.