Pas na de behandeling kan de psychische klap komen
Donderdag 12 mei... Ik ben weer een beetje aan het worstelen. Vorige week ging het goed. Veel afleiding, structuur in de dag, continu mensen om me heen, alle omgevingsfactoren waren goed. Maandagochtend nog naar het ziekenhuis, dus die dag was ook weer gevuld, maar vanaf dinsdag begon het weer lastig te worden.
Twee uurtjes werken in de ochtend en vervolgens weer een hele dag te vullen, zonder mezelf te overbelasten. Ik vind het super lastig, dat zou ik sowieso al lastig vinden, zoals ik eerder al heb verteld is dit iets waar ik niet goed in ben. De vraag is nu dus of dit nu te maken heeft met het afgelopen half jaar, of dat dit voornamelijk heeft te maken met het feit dat ik mijn structuur kwijt ben, doordat mijn dag niet meer gevuld is door werk of andere dingen die je normaal zou doen als je vrij bent. Ik ben niet vrij, ik ben ziek en aan het herstellen van het ziek zijn.
Ik ben ook weer informatie gaan zoeken hierover (blijft toch mijn manier om er mee om te gaan) en dan vind ik allerlei artikelen die bevestigen dat veel meer mensen met kanker deze periode door maken:
- https://radar.avrotros.nl/hulp-tips/hulpartikelen/item/genezen-van-kanker-pas-na-de-behandeling-kan-de-psychische-klap-komen/
- https://www.kwf.nl/kanker/gevolgen-van-kanker/angst-en-emoties-na-kanker
- https://www.umcutrecht.nl/nieuws/accepteren-dat-het-niet-meer-wordt-zoals-het-was
En er is nog veel meer te vinden, dus het bevestigd dat deze periode gewoon lastig is en dan komt volgende week ook nog de scan. Ik ben er op dit moment niet super mee bezig, omdat ik veel meer bezig ben om de dag een beetje goed door te komen op dit moment.
Normaal zou mijn "truuk" zijn werken, werken en nog eens werken, om maar afleiding te hebben. En werken is super fijn, begrijp me niet verkeerd, maar ik weet dat als ik dat doe ik mezelf super ga tegenkomen uiteindelijk en dan ben ik weer terug bij af.
Ik wil er eigenlijk niet aan, maar ik denk dat ik toch weer een soort dagplanning op hoofdlijnen voor mezelf moet gaan maken. De avond voor dat ik ga slapen een dagplanning maken voor de dag erna. Dat gaat me houvast geven, om de momenten dat ik het lastig heb. Niet te strakke planning, zodat er genoeg moment zijn voor eventuele spontane dingen, maar voldoende om de dag op een goed manier door te komen, zonder mezelf te overbelasten. Ik denk dat dat me houvast gaat geven. Waarom wil ik er eigenlijk niet aan? Omdat ik dan eigenlijk moet toegeven aan mezelf dat het allemaal niet zo makkelijk is en dat ik echt hulpmiddelen moet gaan gebruiken om deze periode door te komen.
Morgenmiddag ook weer een gesprek met de psycholoog waarin ik dit ook ga bespreken. Het is allemaal niet raar, maar het is allemaal zo lastig als je er middenin zit. Ik zal moeten accepteren dat het niet meer wordt zoals het was, maar dat er nog zoveel moois is om voor te leven. Het kost tijd om je weg weer te vinden en die tijd moet ik mezelf gunnen, ik wil zo graag, ik wil zo graag weer mezelf zijn, weer sterk zijn, weer zelfverzekerd zijn, weer blij zijn, weer gewoon zijn, eigenlijk wil ik alles vergeten en gewoon weer doorgaan zoals het was, maar dat kan niet.
Als je dit leest denk je misschien "pfff" en dat is ook zo, maar het gekke met mij is ook dat ik over een dag, over een uur of over een paar dagen me weer heel veel beter kan voelen. Dan lees ik dit en kan ik me niet voorstellen dat ik me zo voelde die dag. Dat is juist ook de reden dat ik het opschrijf ook om mezelf er aan te herinneren dat ik er aan moet blijven werken, dat het een dag later weer anders kan zijn en dat ik mezelf daarop moet voorbereiden.
❤❤
BeantwoordenVerwijderen