3 maanden niks en dan maar weer zien

Dinsdag 28 juni...  Allereerst wat is het heerlijk weer! Ik probeer daar echt meer van te genieten en sowieso probeer ik (nog) meer te genieten. Een hoop te schrijven weer nu. 

Gisteren zijn Marjan en ik weer samen naar het ziekenhuis geweest. Op weg erna toe kwamen we in een boerenprotest terecht. Zo maak je nog eens wat mee. We waren ruim op tijd, maar we hadden al vrij snel door we het niet gingen halen. Ziekenhuis maar gebeld dat we later zouden komen, was geen probleem, hoe dan ook zou er een oplossing komen, zeiden ze. Zo fijn dat er zo goed mee wordt gedacht!

Gelukkig ging het verkeer op een gegeven moment weer rijden en waren we wel te laat, maar nog niet zo laat in het ziekenhuis dat er niks meer kon gebeuren. Ons aangemeld bij de balie en dan begint het spannende wachten weer, we wisten natuurlijk de uitslag van het snijvlakken onderzoek al, maar misschien was er nog wel meer info.

Na een minuut of 10 werden we binnen geroepen en kregen we eigenlijk te horen wat we al wisten. Snijvlakken niet schoon, dat is natuurlijk geen goed nieuws, maar ook al waren de snijvlakken wel schoon, dan was het nog steeds spannend geweest komende maanden. Hoe nu verder? Eigenlijk was het antwoord nu even niks. Het klinkt misschien raar, maar dat was voor mij ook wel wel een opluchting. Dik 9 maanden ben ik nu al aan het strijden. Bestraling 7 weken lang (35x), chemo (5x) in diezelfde periode. Kort bijkomen, eerste operatie op 9 maart (12 uur onder narcose), bijkomen en tweede operatie op 17 juni (4 uur onder narcose). Tussendoor steeds mijn leven weer proberen op te pakken, beide keren alweer aan het werk in de ochtenden. En beide keren er vrij goed uitgekomen.

Dus even niks, is heerlijk, even niet naar het ziekenhuis, even niet ziek zijn, even wat anders. Natuurlijk is het niet klaar en natuurlijk is het enorm spannend, maar nu even niks hebben is zo fijn. Hopelijk krijg ik niet al te snel alweer klachten en houdt de kanker zich relatief rustig. 

Hoe dan nu verder? Over 3 maanden wordt er weer een scan gemaakt en dat zal weer enorm spannend zijn. Is er een wonder gebeurt en is de kanker weg. Kans is heeeeeeeeeel erg klein, maar goed hopen op een wonder is soms ook wel fijn. En tuurlijk zijn er ook hele andere realistische scenario's zoals meerdere uitzaaiing of een tumor op dezelfde plek in mijn schouder die al best weer fors is. Ik ben slim en realistisch genoeg om dat te beseffen, maar ik wil er gewoon lekker peuh even niet aan denken. 

Waarom pas over 3 maanden? Een scan eerder maken heeft geen zin, want dan licht al het littekenweefsel in mijn schouder op en is totaal niet te zien hoe het er met de tumor voor staat. Natuurlijk zouden er eerder uitzaaiingen kunnen zijn, maar dan kan je elke dag wel gaan scannen.

Ik kon gisteren de knop alweer redelijk snel omzetten in de behandelkamer. Ik heb direct gevraagd wat we met de sonde gingen doen. Deze zit er sinds 12 april in (de tweede sonde, ik had er al een eerder gehad tijdens de bestraling) en maar één dag gebruikt (op 13 april), daarna kon ik eigenlijk zelfstandig voldoende voedsel binnen krijgen. De kans dat ik deze binnen nu en aantal maanden ga gebruiken is enorm klein en dan zit deze er straks een half jaar ongebruikt in. Elke dag schoonmaken, draaien en dompelen, soms lekt hij, soms doet ie zeer, soms komt er rommel uit het wondje en je lichaam is continu bezig om het wondje dicht te krijgen. Dus eruit met dat ding en dat kon ook direct gisteren. 

Deze sonde is er één met een ballonnetje aan de binnenkant gevuld met water, die je via een opening aan de buitenkant kan leegmaken er dan zo uit kan trekken. Veel minder heftig in vergelijking met een PEG sonde (de vorige die ik had), waarbij er een soort schijfje aan de binnenkant zit die eruit moet worden getrokken. Uiteindelijk was het dan ook binnen een kwartier klaar (inmiddels een dag later is dan ook het gaatje in mijn buik al helemaal dicht, geneest allemaal super snel). 

Ook zijn gisteren de nietjes verwijdert uit de wond in mijn nek, geneest ook allemaal goed en vandaag heb ik ook de hechtpleisters verwijdert van de andere wond op mijn borst, ook die is helemaal dicht en geneest goed. Genezen dat kan ik wel, maar nu die stomme kanker nog😅

Vandaag ben ik weer halve dagen gaan werken in de ochtend. Weer een stukje structuur, zingeving, sociaal contact, nuttig bezig zijn en het is gewoon leuk. Mijn werk is gewoon leuk! Dus ik doe het graag. 

Dan mijn gedachten. Het lukt me om er niet de hele tijd aan te denken. Het lukt me om meer te genieten van dingen. Van Marjan, de kinderen de natuur, dingen doen met de kinderen of lekker een stukje lopen met Joel of mijn (schoon)zus. Vaak gaat dan ook wel de gedachte door mijn hoofd hoe lang nog? Je wilt het niet denken, maar het is onmogelijk om het niet te doen. Ik wil nog zo graag zo lang genieten van van alles, maar vooral wil ik heel graag mijn kinderen groot zien worden. Als ik die gedachten heb probeer ik ze ook heel snel weer te stoppen, want als je nu niet geniet, wanneer dan wel? Straks geniet je nooit en maak je je alleen maar zorgen en wat als je "omdenkt" en er nog jaren mag zijn, wanneer begin je dan met genieten?

Dus wederom, leven in het hier en nu. Elke dag proberen te leven alsof het je laatste is, haal eruit wat erin zit. Dat zit niet in de hoeveelheid dingen die je doet, of in de grote van dingen, maar proberen er bewust van te genieten. Doe ik dat de hele tijd? Natuurlijk niet, maar ik probeer het wel, ik probeer me er echt bewust van te zijn, door niet te gaan mopperen, niet te gaan zitten zuurpruimen om alles wat we meemaken, maar door er te zijn, rustig te zijn, te proberen te genieten van elk moment. En natuurlijk schrijf ik dit ook op om mezelf er aan te herinneren dat ik dit wil en moet doen, want het gaat niet vanzelf. Het is veel makkelijker om in je bed te gaan liggen en er niet meer uit te komen, maar dat wil ik niet en aan het einde van de dag voel je je rot als je dat doet. 

Genoeg wijsheden 😂, 3 maanden dus. Ik blijf wel schrijven, maar misschien even weer wat minder frequent, maar ik houd jullie op de hoogte!