Rennen!

Zaterdag 30 juli… Het gaat nog steeds goed met mij. Geen last van pijn of dingen die lichamelijk niet lukken. Ook in mijn hoofd is het redelijk rustig. Ik heb heb voldoende energie om van alles te doen. Maar, je voelt hem al aan komen er is een maar…

Ken je het gevoel dat je moet "rennen" om iets voor te blijven? Beetje vaag wat ik nu ga schrijven, maar misschien herken je het. 

Ik heb zowel lichamelijk als geestelijk het gevoel dat ik moet "rennen" om iets voor te blijven. Al lijkt het nu dat ik een behoorlijke voorsprong heb, toch weet ik dat het mij waarschijnlijk weer in gaat halen. 

Lichamelijk..., dus probeer ik zoveel mogelijk dingen te doen op dit moment. Allerlei klusjes, werken in onze slaapkamer (inmiddels heb ik de electra aangelegd), zorgen dat de tuin op orde is, verven, etc., etc. Natuurlijk geniet ik er enorm van dat dit lukt, dat ik de energie heb om het te doen, maar daarnaast heb ik ook het gevoel dat ik nu zoveel mogelijk wil doen, omdat de kanker mij "achterna" zit. Dat deze mij over een paar maanden weer "inhaalt" en ik weer een aantal stappen terug moet doen. Is dit gevoel erg? Ene kant niet, het geeft mij ook heel veel, maar het blijft oppassen dat je niet over je grenzen heen gaat. 

Dan geestelijk, dat zit meer in de depressieve gevoelens. Het lukt me al een paar weken om die van mij af te zetten. Om er niet aan te denken en bezig te blijven om niet in een vicieuze cirkel terecht te komen. Maar ook daar lijkt het wel een soort wedstrijd. Ik moet "het" voor blijven, maar ook weer niet te hard gaan rennen, want dan val ik en haalt het mij alsnog in. Ik moet dus precies het optimum opzoeken, net hard genoeg lopen om het voor te blijven, maar niet zo hard dat ik omval. 

Als je dit niet kent is het een vaag verhaal, maar als je dit zelf hebt meegemaakt herken je het misschien. 

Het is hard werken en het geeft heel veel voldoening, maar toch heb ik vaak wel het gevoel dat ik dit niet kan winnen. Misschien moet winnen ook niet het doel zijn, maar proberen zoveel mogelijk te genieten tijdens de wedstrijd van alles wat ik meemaak, wat ik zie en wat ik voel. Dan komende die mooie uitspraken weer te voorschijn: "Het gaat niet om het bereiken van de bestemming, maar om de reis!" en deze is een mooie toevoeging: "Het gaat niet om de bestemming, maar om je reisgezelschap gedurende de reis!". 

Ik heb super veel lieve en mooie mensen om me heen gedurende deze reis en ik leer veel en maak ontzettend veel fijne dingen mee (al is deze reis wel een beetje pittig 😅). 

Nogmaals het het gaat dus goed met me. Het lukt op dit moment om mijn hoofd in het zand te steken en er niet teveel aan te denken. Het is bijna, bijna weer normaal. 

Dus blijven rennen, niet te hard, af en toe een beetje om me heen kijken, ook samen rennen en lopen met de mensen om me heen en oppassen dat ik niet val, al zijn er heel veel mensen die me dan helpen om weer op te staan!