Mijn tong….🤪

Dinsdag 27 september... Opeens ben je dan weer op een plek waar je eigenlijk niet wilt zijn. Ik voel me niet ziek, ben niet ziek of toch wel? We weten het over een paar dagen.  Het lijkt allemaal alweer zolang geleden. Ik ken de procedure (dit is de 3e keer). 6 uur voor die tijd niet eten, een infuus met radioactieve oplossing, een uur stil zijn en zo min mogelijk bewegen en dan de scan.  Deze keer wordt er ook een extra CT scan gemaakt, met contrast vloeistof. Oei, die heb ik ook al eerder gehad (2x) en dat wordt spugen, want dat gebeurt elke keer. Ik meld dit vooraf. En ja hoor, ik voel de vloeistof erin gaan, het voelt alsof ik moet plassen en dan weet ik al wat het eerst volgende is, ik voel mijn speeksel klieren opspelen en ja hoor daar gaan we. Gauw word ik uit de ct-scan gehaald en nog een paar keer spugen en het is klaar (voel me daarna ook niet meer ziek). Ik mag weer vertrekken, onderweg naar de centrale uitgang kom ik Bianca tegen van de patiënten  vereniging. ...

Maandag 19 september... Volgende week dinsdag is de volgende scan. Je zou denken dat ik volledig in de stress zit, maar eigenlijk ben ik er niet zoveel mee bezig. Ik ben lekker aan het leven, aan het werken, ik ga naar ouderavonden, ik ga mee naar de voetbal, help de kinderen bij hun huiswerk, ben druk aan het klussen en we hebben gezellige borrels met familie en vrienden. Natuurlijk weet ik dat na volgende week (of de week erna eigenlijk, want dat hebben we het gesprek met de arts), mijn leven er weer heel anders uit kan zien. Bizar hè. Maar als het enigszins kan wil ik na eventueel slecht nieuws ook gewoon verder gaan zoals nu. Ik voel me goed, dus bij slecht nieuws zal het weer pittig zijn, maar het zal niet opeens alles in een keer veranderen.  Natuurlijk als er weer spoedig een behandeling nodig is, zal mijn leven weer veranderen en zal ik weer een aantal stappen terug moeten doen, maar dat zien we dan wel weer. Op dit moment geniet ik en lopen de dingen zoals ze lopen.  ...

Zondag 11 september... Bij deze een "kijkje" in mijn hoofd, al die gedachten: Shit die datum komt dichterbij. Welke kant zou het opgaan? Ik denk eraan, maar wil er eigenlijk niet aan denken. Maar helemaal wegdrukken is ook niet goed.    Het is zo fijn nu. Laat het alsjeblieft nog een tijdje zo zijn. Zo lekker gewoon, even niet ziek zijn. Voel ik nu wat in mijn schouder? Eh, nee, of toch ja, of komt dat van de spanning? Of is het die spier die verplaatst is en voel ik de hechtingen wat trekken? Kan natuurlijk ook beetje spierpijn zijn, want heb zoveel gedaan. Eigenlijk voel het gewoon hetzelfde... of toch niet. Ik weet het niet, maar weer stoppen met over na te denken. Ik ben weer zo lekker aan het werk, normaal zou ik binnenkort weer 100% (32 uur) gaan werken, want ik voel me goed en zit vol energie. Moet ik straks weer helemaal naar 0, of zou het mee vallen? Misschien is er wel helemaal niets, ach dat zou te mooi om waar te zijn. Korten op mijn salaris, balen, tis al zo'...

Maandag 5 september... Wat voel ik me toch goed en wat gaat het goed. het werken gaat goed (75%), thuis doe ik veel (klussen in de slaapkamer) en ik zit boordevol energie.  De datum van de scan komt wel steeds dichterbij. Het kan bijna niet anders dan dat er nog iets in mijn lichaam zit, maar de batterij is weer opgeladen, dus we kunnen ook wel weer wat aan.  Komende weken nog maar even lekker genieten van alle energie en leuke dingen die ik kan doen. Afgelopen week ben ik naar een meetup geweest op mijn werk. Gewoon pizza gegeten en een lekker biertje gedronken (niemand die iets gemerkt heeft van mijn beperkingen). Vandaag heb ik op mijn werk weer een soort presentatie/demo gegeven en dat gaat ook gewoon goed. Het blijft ongelofelijk, maar ook bijna alweer automatisch. Wat heb ik toch een geluk dat ik dit nu allemaal mag meemaken.  Mijn hoofd is ook helder. Mijn hoofd is altijd bezig en moet gewoon werken. Als ik mijn hoofd niet laat werken aan positieve dingen, dan gaat...