Blijven genieten!

 

Afgelopen dagen... Wat gaan de emoties heen en weer. Lijkt wel of ik er steeds beter in word. Wel ben ik de hele dag bewust bezig met het niet laten afdwalen van mijn gedachten. Elke keer weer focus, niet te ver vooruit denken, blijf in het hier en nu, ga niet teveel denken, als dit als dat, maar blijf bij wat je nu weet en leef met de dag, leef met het uur, je voelt je nu goed, maak er wat van! Dat kost echt veel energie, maar het is het zo waard, want daardoor blijf je genieten en blijf je bezig met wat je nu hebt en geen kostbare energie verspillen en wat er allemaal mis kan gaan en gebeuren.

Ook kan ik steeds beter genieten van wat geweest is. We zijn allemaal zo druk bezig met het volgende, de volgende herinnering, het volgende leuke, de volgende leuke vakantie, de volgende leuke baan, de volgende leuke activiteit, etc, etc. Ik denk steeds vaker, wat ben ik toch dankbaar voor een super leuke en zorgeloze studententijd, wat heb ik toch een super leuke vrouw getroffen, wat heb ik mooie, lieve en fijne kinderen, wat heb ik lieve familie, vrienden, buren, kennissen en collega's en wat heb ik een fijn huisje. Eigenlijk heb ik niet zo veel wensen meer, alleen zou ik er nog graag zo lang mogelijk van willen genieten. Maar ik ben nu ook wel echt intens aan het genieten. 

Elke keer denk ik wel, geef me nog een weekje, een extra maandje, een paar extra jaren... ik wil nog zo graag, zoveel doen in ons huisje, voor ons kids, voor Marjan, ik gun hun nog zoveel van mijn energie en mijn hulp. Klinkt dit arrogant? Zo is het niet bedoeld, ik wil ze gewoon nog graag verder helpen in het leven. Marjan en ik zijn ook zo'n goed team, we doen het zo lekker allemaal samen.

Af en toe komen natuurlijk ook wel die gedachten. Zou ik er over een tijdje niet meer zijn. Eigenlijk wil je die gedachte niet toelaten, maar soms is ie er wel. Zo raar is dat, heel veel mensen zijn natuurlijk nooit in de situatie geweest om daar bewust over na te kunnen denken. Ene kant heel fijn, want we willen daar ook niet over nadenken, of als je er over nadenkt, zo gauw mogelijk die gedachtes wegduwen, maar ik ontkom er gewoon niet aan om af en toe die gedachte toe te laten. 

Het rare is dan, dat ik vooral denk over het verdriet en verlies wat anderen over mij zouden hebben, dat wil je ze eigenlijk niet aan doen. Het is een soort schuldgevoel, dat rationeel natuurlijk nergens op slaat, want natuurlijk kan ik er niks aan doen dat ik in deze situatie ben beland, maar toch voelt het wel af en toe zo. 

Schuldgevoel heb ik ook als ik me rot voel, want ik wil me niet rot voelen en eigenlijk beland je dan ook heel snel in de slachtoffer rol en daar moet ik uit blijven. Natuurlijk mag ik af en toe wel even denken, waarom ik, waarom dit, waarom dat, maar je bereikt er niks mee. En ik blijf tegen mezelf zeggen je hebt er geen invloed op, het enige waar je invloed op hebt is hoe ik er mee omga. Daar kan ik keuzes in maken, daar kan ik mijn momentjes kiezen om even me rot te voelen, maar daarna ook mezelf weer te herpakken en weer door te gaan, voor mezelf, maar ook voor mijn gezin en mijn omgeving. Natuurlijk zijn er moment dat je de spanning even teveel wordt, of dat je het even niet meer ziet zitten, maar inmiddels heb ik geleerd hoe ik weer van die spanning af kan komen en mezelf weer kan herpakken. 

Blijven genieten, dat wil ik de komende tijd blijven doen, zoveel mogelijk alles meemaken en bewust zijn in het hier en nu!