Emoties

Woensdag 5 oktober... Jemig wat schieten mijn emoties weer alle kanten op en wat is het weer wennen om er mee om te gaan. Het was zooo fijn afgelopen maanden, zo genieten, zo soort van zorgeloos, zo weinig spanning, ik kon voor me gevoel alles weer aan. Ik ben zo dankbaar voor deze maanden, maar o wat had ik het nog zo graag zo een tijdje vol gehouden. We wisten dat dit weer ging komen, maar was het lekker om er totaal even niet meer mee bezig te zijn.

Nu voel ik weer spanning in mijn buik als ik wakker wordt, voel ik me weer rommelig in mijn hoofd en ben ik weer bang om de controle te verliezen. Die heb ik natuurlijk nooit gehad en dan hebben we allemaal niet, maar dat realiseer je heel vaak niet. Zo lang alles maar zijn gangetje gaat (en geloof dat is fantastisch als dat zo is). 

Ik blijf lekker doorwerken, soms is het lastig om te focussen, mijn hoofd er goed bij te houden, maar over het algemeen gaat het prima, helpt het me om in het hier en nu te blijven.

Ik denk in scenario's op dit moment. We hebben eigenlijk een paar opties. Ze gaan me wel/niet opereren. Dan is de vraag waarom eventueel niet, is dat vanwege een stukje expertise die mist? Durven ze het daarom mogelijk niet aan, of is het echt onverantwoord en zijn er risico's die erger zijn dan de kwaal. 

Als ze het niet aandurven vanwege ontbrekende expertise kunnen we eventueel nog kijken naar een second opinion. 

Als dat dan allemaal niet lukt dan gaan we dus voor immunotherapie. Daar heb ik al wel veel over gelezen en gehoord. Hele goede resultaten, mensen die er goed ziek van worden, mensen die er moe van worden en mensen waarbij het helemaal niet helpt. 

In positieve gevallen is het zelfs mogelijk dat de tumor niet alleen stil staat qua groeien, maar ook kleiner wordt of zelfs verdwijnt. Ik wil positief denken bij de scenario's (dat helpt ook), maar natuurlijk ook realistisch. 

We gaan het allemaal weer meemaken, we zitten weer in de "trein", we maken er weer het beste van en gaan gewoon weer genieten wanneer het kan.