Daar gaan we!

Maandag 19 december... Alles is gepland en alles is er klaar voor. Afgelopen donderdag mijn bestraling arts aan de telefoon gehad. Op de scan die vorige week is gemaakt (gemaakt om inclusief het masker te kunnen zien waar er bestraald moet worden), zijn er geen uitzaaiing te zien, dus dat is goed nieuws, ook zijn de tumoren nu niet te zien, cellen zijn zo klein dat ze niet op de scan zichtbaar zijn. 

Wat zegt dat? Het is in principe goed nieuws. Geen uitzaaiingen, maar de snijvlakken waren niet schoon, dus we weten dat er gewoon nog kankercellen aanwezig zijn. Het is dus gewoon goed dat er bestraald gaat worden. 

Ik heb er eens goed over nagedacht. Wat wordt het lastigste de komende weken? De bestraling? Ik denk dat dat mee gaat vallen. Blijft afwachten, maar ik heb goede hoop. Wat gaat dan wel lastig worden? Het mogelijk alleen zijn in Groningen. Ik heb voor 3,5 week Airbnb huisjes geboekt, gedurende de bestralingsperiode. Dat scheelt enorm veel gereis en geeft zoveel rust. Maar dan ben ik mogelijk wel veel alleen. En ik vind het niet leuk om het toe te geven, maar ik ben niet goed in alleen zijn. Dat heb ik mijn hele leven al, ik heb mensen om me heen nodig. Als ik alleen ben ga ik piekeren en malen en ga ik de hele tijd in mijn hoofd zitten.

De oplossing? Niet te veel alleen zijn. En dit is weer zo fijn, bijna elke dag en ook veel nachten zijn er mensen bij me. Vrienden, familie en buren. Zo fijn dat jullie er allemaal voor mij/ons zijn. Zo fijn dat ik ook deze periode niet alleen hoef te doen. Ik ben jullie allemaal heel erg dankbaar.

Ook wederom weer heel veel berichtjes, kaartjes, etc. Je zou zeggen, ik ben een jaar ziek, dan gaat de aandacht ook wat minder worden (en dat zou ik echt niet raar vinden hoor!), maar het tegendeel is waar. 

Hoe gaat het met mij? Lichamelijk gaat het super. Afgelopen week heb ik alweer 10 km gelopen. Ik fiets weer, ik rijd weer auto en ik werk weer 3 uur per dag. Mijn arm doet het ook goed, nog wel wat stijf en strekkende bewegingen zijn nog wel wat lastig. Zorgen dat ik de boel goed los houd.

Dan het koppie. Tja, het gaat, de ochtenden zijn lastig (heerlijk dat ik dan kan werken), maar ik ben wel een beetje down. Verder in de dag gaat het steeds beter. De spanning in mijn buik is weg, maar ik merk echt dat ik wel even weer e.a. te verwerken heb. Maar ik weet ermee om te gaan, ik druk het niet weg, maar ga er ook niet in hangen. De ervaringen van afgelopen jaar beginnen te werken. Het is vooral nu accepteren dat we ook hier weer doorheen moeten en dat je je ook niet altijd heel blij kan voelen nu. Het is gewoon wat het is en je moet er mee dealen. 

Aankomende woensdagochtend gaat het beginnen, morgenavond vertrek ik richting Groningen. We gaan ervoor de komende 3,5 week en dan hopelijk weer een tijdje rust!