Even weer mijn weg vinden

Zondag 04 december... Iedereen zegt steeds wat ben je sterk en positief en dat ben ik ook en wil ik ook graag steeds zijn, maar natuurlijk is dat echt niet de hele tijd zo. 

Afgelopen dagen voel ik weer meer spanning in mijn buik, voel ik me onzekerder en ben ik echt aan het zoeken hoe ik hier nou weer mee om moet gaan. Liefst wil je gewoon doorgaan en bijna doen alsof er niks aan de hand is, maar dat kan natuurlijk niet en is ook niet goed (het is goed om jezelf ook de ruimte te geven om hier ook weer mee om te gaan). Maar ik wil wel gewoon blijven proberen te genieten van alles! Want natuurlijk had ik gehoopt dat het nu misschien wel weg zou zijn, maar als we weer wat verder terugkijken had ik daar helemaal geen rekening mee gehouden en leefde ik gewoon met de dag.

Daar moeten we dus nu weer naar terug. Wederom niet te veel vooruit kijken en opnieuw weer terug naar de dag, het hier en nu. Maar dat is echt wel weer even schakelen. Stiekem hield ik er toch rekening mee, dat ik vanaf januari mijn normale leven misschien weer een beetje zou kunnen oppakken.

Lichamelijk blijft het elke dag beter gaan. Nu ik weet dat ik mijn rechter arm weer gewoon mag gebruiken, doe ik dat ook en kan ik eigenlijk al weer best veel. Zo typen gaat sowieso prima, dan heb ik echt nergens last van, ik heb ook alweer een stukje gefietst en doe alweer allerlei huishoudelijke klusjes. Mijn arm wat verder omhoog doen is nog wel lastig, zowel aan de voorkant als omhoog doen aan de zijkant. 

Gisteravond hebben we sinterklaas gevierd thuis, Marjan had dat echt weer super geregeld, leuke cadeau's en leuke gedichtjes. Vorig jaar rond deze tijd zat ik er fysiek een beetje doorheen en zijn we nog na sinterklaas avond naar het ziekenhuis in Groningen geweest, omdat ik toen een hele lage lichaamstemperatuur had. Een jaar geleden... bizar he, een jaar verder. Ene kant, fantastisch want ik ben er gewoon nog (en we hebben zoveel leuke dingen gedaan)! En hoe, ik kan nagenoeg alles nog, aan de andere kant bizar omdat we nog steeds aan het strijden zijn en dat gaat ook nog wel even duren. 

Als je er teveel over na gaat denken maakt je jezelf gek, maar ik ben daarin natuurlijk niet de enige. Als je gaat relativeren, mensen in/uit Oekraïne, mensen waarbij kinderen ziek zijn, er zijn zoveel mensen die leven met onzekerheid over de toekomst. En ja, mijn toekomst is ook onzeker, maar ik kan er nog zoveel van maken, ik heb nog zoveel mogelijkheden. 

Fase waarin ik nu zit is weer zo herkenbaar (misschien zien jullie inmiddels ook het patroon), het rare is, ik zie het zelf ook en weet dat het over een uur, paar dagen, weer heel anders kan zijn, dat ik mijn ritme weer een beetje heb en mezelf er weer een beetje overheen heb gezet, maar als ik er midden in zit, kan ik gewoon niet bij dat gevoel. Dan ben je bang dat je jezelf deze keer wel verliest en niet de weg naar boven kan vinden. Als je dit niet herkent kun je het het beste vergelijken met watertrappelen, je moet super je best doen om niet kopje onder te gaan, terwijl je gewoon even aan de kant gaan zitten om uit te rusten en dat ook gewoon mag! Maar ik dwing mezelf continu om weer in het water te gaan. Om maar de flow vast te houden, want aan de kant zitten, dan gebeurt er niks en ik moet door! Misschien klinkt het allemaal een beetje vaag, maar dit is de enige manier hoe ik het een beetje uit kan leggen.

Klinkt allemaal een beetje zwaar en het lijkt misschien dat het niet zo goed met me gaat, maar dat valt wel mee, juist door het van me af te schrijven, het te delen, zorgt ervoor dat het oplucht en ook gewoon een realistisch beeld geeft van hoe dit proces loopt. Het is gewoon niet zo dat je er de hele dag fluitend mee omgaat, dat kan ook niet, dan zou je geen gevoel hebben. Het is natuurlijk niet voor niks dat er zoveel mensen naar drank, drugs etc. grijpen, zijn allemaal mensen die ook worstelen en heel veel voelen en daar op een of andere manier niet mee om kunnen gaan. Heb ik gelukkig geen last van (neiging tot drank en drugs), dan kun je beter een blog schrijven 😂. En natuurlijk is dat vele voelen af en toe overweldigend en best lastig om mee om te gaan, uiteindelijk kun je daarna wel weer verder.

Dan is er nog naar het ding naar je lichaam luisteren. Daar ben ik wel beter in geworden de afgelopen jaren, maar ook dat blijft wel zoeken hoor. Want als je die spanning in je maag voelt wat doen je dan? Helemaal niks? Dat is ook niet goed, want dan zak je erin weg, helemaal los gaan door allerlei dingen te doen? Ook niet goed, want dan put je je lichaam uit. Het zit er dus tussenin zoals altijd zoeken naar een bepaalde balans. Daar gaan we ons weer op focussen de komende dagen en weken. Beetje weer werken... nu al zal je denken, maar ik heb er zoveel zin in, gewoon weer een beetje afleiding en ik ben er gewoon weer aan toe. 04 november was mijn laatste werkdag voor de operatie het is nu 04 december (maandje later), niet zo snel als bij de laatste operatie, maar wel sneller dan gedacht en ik heb er gewoon weer zin in!

Heel verhaal weer, wat minder feiten en een hoop gevoel en emotie, als je er niks mee kan ook prima, maar voor diegene die dit herkennen misschien wel fijn om te lezen, want volgens mij sta ik hierin niet alleen!