Overgangen

Afgelopen dagen ma/di/wo waren Marjan en de kinderen bij me in Groningen. Heerlijk, we hebben maandagavond lekker gezwommen, gisteren en vandaag hebben de dames geschopt en Koen en ik films gekeken en gisteren zijn ook Peter en Maria langs geweest. 

Heerlijke dagen en zo fijn dat ze er waren. Ik moet wel zeggen dat ik sneller geïrriteerd ben en dat af en toe op Koen afreageer. Hij is natuurlijk een heerlijke puber (valt best mee hoor in vergelijking met hoe ik vroeger was), maar af en toe kan ik het gewoon even niet aan nu. Waar ik normaal gewoon rustig blijf, word ik nu sneller boos en zeg ik dingen die gewoon overdreven zijn en maak het veel te groot. Daar baal ik van, ik zeg later ook wel sorry en probeer uit leggen waardoor het komt. Ik baal vooral, omdat ik nu zo graag van elk moment wil genieten, niet wil zeuren en alleen maar leuke herinneringen maken. Maar ik leg de lat voor mezelf dan denk ik ook wel weer erg hoog. Het is logisch dat ik af en toe zo reageer, maar toch wil ik zoveel mogelijk proberen om het niet te doen! Iets om aan te werken dus😎

Dan overgangen. Ik voel het in de ochtend al een beetje. Kids en Marjan gaan vanmiddag weer richting Zwolle en dat vind ik lastig. Het gaat maar om een  paar dagen en dan zie ik ze alweer, een paar dagen waarin ik ook niet veel alleen ben (morgen mijn oom en tante en vrijdag Albert een oom van Marjan). Maar toch vind ik het lastig. Ik voel het in mijn lijf en heb de neiging om er voor weg te lopen, alsnog gezelschap voor vanavond te regelen, etc.  

Maar ik weet dat ik het niet moet doen. Ik moet even de tijd voor mezelf nemen. Even “voelen”, ook af en toe de wat minder leuke emoties binnen laten komen, zorgen dat de denkbeeldige “emmer” weer een beetje leeg loopt. Maar het is lastig. Denk dat een aantal van jullie het ook wel kennen, je wilt eigenlijk alle leuke dingen aan elkaar blijven rijgen, maar er komt altijd een momentje dat het eindigt. En daarna komen er weer leuke momenten en de ruimte daar tussen is ook nodig om jezelf een beetje rust te geven. 

Het is ook meer de angst voor die momenten, dan de momenten zelf, die vallen vaak wel mee en zijn ook goed (net voordat ik dit post, blijkt alweer dat het allemaal wel mee valt, lekker wat tv gekeken en voel me gewoon goed). Als ik ze niet zou hebben, dan blijf ik maar door en door gaan en brand ik mezelf op, dan blijf ik pieken.

Inmiddels heb ik vandaag mijn 22e bestraling gehad, dat betekend dat ik dik over de helft ben. Morgen en overmorgen nog en dan lekker een weekendje thuis en dan volgende week de laatste 10. 

Qua klachten lijkt het relatief mee te vallen. Mijn nek is wat stijver, mijn arm is stijver en ik heb wat pijn in mijn arm en schouder. Zal de komende dagen/weken misschien nog iets erger worden en daarna hopelijk stap voor stap weer beter. Na mijn bestraling wil ik kijken of ik wat fysio behandelingen kan krijgen en ik wil gaan zwemmen (maandag ontdekt dat dat heel fijn is). 

Na volgende week dus weer een periode van +\- een maand of twee rust. Daarna zal er weer een scan plaats vinden (ergens in maart). Dat zal extreem spannend worden, maar we moeten gewoon maar zien. Stap voor stap. 

Ik ben nog steeds halve dagen aan het werk en dat wil ik gewoon volhouden en als het goed blijft gaan wil ik heel graag in de komende maanden weer verder opbouwen. Maar eerst naar de bestraling periode afmaken.