Thuis

Donderdag 19 januari... Altijd mooi dit soort plaatjes. Want over het algemeen is dit natuurlijk super waar. Nu zijn bij mij het kleinste bolletje en het middelste bolletje op dit moment wel iets groter dan gemiddeld, nog steeds staan ze niet in verhouding met waar ik me zorgen over maak.

Afgelopen weekend was zo fijn om weer thuis te zijn. Niet na te hoeven denken hoe laat ik zondag of maandag weer weg moet, geen spullen pakken, gewoon lekker thuis. Weer in mijn eigen bed slapen. We hebben heel chill gedaan en ik kon me er goed aan overgeven. 

Dan maandag, weer lekker aan het werk. Ik voel me goed, ook na 3,5 week bestraling. Hoe is het mogelijk? Ik weet het ook niet. Zoals mijn collega's zeggen, we kunnen jou naar Tsjernobyl sturen en dan gebeurt er nog niks. Werken is ook nog iets waar ik nog meer energie van krijg, dus ben ik i.p.v. van 3 uur nu 4 uur per dag weer aan het werk (meer dan voor de bestraling). Ik werk in de ochtend 3 uurtjes, even slapen en dan in de middag nog een uurtje (of stiekem nog een beetje meer). Dat slaapje is nog steeds wel een dingetje. Man, man, man, waarom kan ik dat niet gewoon accepteren, het doet me goed, het werkt, waarom kan ik daar toch niet gewoon oké mee zijn. Een leven lang leren...

Naast het plaatje hierboven, zag ik deze week ook nog een leuke tip (niet nieuw, maar het blijft de kunst van herhaling). Zeg tegen een ander wat je over jezelf denkt. En doe dat eens hardop, dan schrik je gewoon, dat wil je een ander niet aan doen... waarom jezelf dan wel? 

Als ik naar mijzelf kijk, vier zware operaties in een jaar, twee keer bestraling binnen een jaar en een maand en chemo. Ga je tegen zo iemand zeggen, belachelijk dat je nog niet fulltime weer werkt, belachelijk dat je moet slapen in de middag, belachelijk dat je het af en toe even niet ziet zitten. Nee, dat zou je nooit tegen een ander zeggen, waarom dan wel tegen jezelf. Ik moet nog veel leren.

Maandag avond ben ik warm water gaan zwemmen. Dat wordt hier aangeboden in de Vogellanden, dat is een revalidatie centrum. Het water is extra warm en je kunt daar in kleine groepjes oefeningen doen. Ik ben een van de weinige mannen, ik breng de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag, maar ik moet eerlijk bekennen, ik had na die tijd gewoon spierpijn en het warme water is heerlijk voor me. Dus dit gaan we lekker maar doen de komende maanden.

Dan op dinsdag een telefoontje van de bedrijfsarts. Allereerst moet ik zeggen dat mijn werkgever top in de situatie zit en alle medewerking verleend, dus alle lof daarvoor. De uren die ik kan werken zijn ook super en mijn werk en werkomgeving zijn gewoon heel fijn, maar die bedrijfsartsen af en toe. 

Tot nu toe viel het nog wel mee, maar deze... dit sloeg echt alles. Ik werd gebeld en zonder een echt een intro begint ze allerlei vragen op mij af te vuren, wederom is het dossier niet compleet (al een aantal keren mijn volledige verhaal moeten doen), maar dan komt het... Ze hoort van mij dat ik een uitzaaiing heb en dat ik daarvoor afgelopen 3,5 week ben bestraald. Uitzaaiingen zegt ze, dat is vaak geen goed teken, daar wil ik wel graag de prognose van weten. Tja dat zou ik ook graag willen weten muts. Maar helaas hebben wij allemaal geen glazen bol. Vervolgens vinkt ze haar lijstje verder af. Hoe is het met je relatie? Slaap je goed? Hoe gaat het met de kinderen? De vragen komen er als een razende uit en ik zeg netjes overal goed op en ik geloof het wel, die formaliteit is weer geweest. Deze was niet echt opbeurend 😅

Marjan is behoorlijk pist over dit telefoontje, ik zelf wuif het een beetje weg, maar toch merk ik dat ik de uren daarna er last van heb. Ik voel me een soort van afgeschreven of bijna afgeschreven. Deze mensen hebben geen idee wat ze terweeg brengen en dat dit dus eigenlijk averechts werkt.

Woensdag merk ik dat ik weer mezelf een beetje moet remmen, de lat moet omlaag. Ik moet even weer schakelen. Blij zijn dat ik er nog ben, blij zijn dat ik gewoon thuis kan zijn, blij zijn dat ik nog zoveel kan. Niet teveel focussen op wat ik niet kan. Ik werk de ochtend en een deel van de middag op kantoor, ga met mijn collega's lunchen in de stad en ja als ik naar huis ga ben ik moe, maar wederom is dat zo gek, wat zou ik tegen een ander zeggen...

Op donderdagochtend belt de trauma arts (heeft mijn sleutelbeen geplaatst). Die heeft gisteren overleg gehad met plastisch chirurg en kaakchirurg (Witjes) en komt met het volgende:

• lap ziet er goed uit
• Er is bot aangroei vanuit nieuwe naar oude stuk
• Knappen van plaat was in de loop van de verwachting, omdat bot deel wat eraan is gezet niet helemaal in normale lijn is
• Als alles goed mag gaan (gaan we natuurlijk voor) wordt de plaat er over een jaar of twee uitgehaald
• Wat mag ik? --> bierkratje en boodschappentas dragen mag
• Piano tillen niet ;)

Dus gewoon lekker zo doorgaan, maar niet overdrijven. Het is nu donderdagavond, ik kijk weer uit naar een weekend lekker thuis, beetje wandelen, beetje kolonisten, beetje uitrusten en vooral veel genieten van elkaar!