Door kabbelen

Ook vandaag weer een prima dag. Beetje last van mijn rechterarm daar begint de pijn weer door de pijnstillers heen te breken blijkbaar. Even kijken hoe we dat weer onder controle gaan krijgen. 

De lorazepam zorgt wel dat ik niet helemaal scherp ben, maar ach.. voor nu is dat prima. Ik hoef het op dit moment ook niet super scherp op mijn netvlies te hebben. 

Ik word zoveel beter wakker nu in de ochtend. Gewoon chill, ik mag voor het eerst van mijn leven gewoon rustig aan doen van mezelf. Hoeft niet perse snel. En ik voel me er niet eens schuldig over. 

Belangrijkste is nu gewoon dat ik deze tijd zo goed als mogelijk kan doorbrengen. 

Samen met Martha nog een wandeling gemaakt door de regen, boeit helemaal niet gewoon lekker praten en thuis trekken we wel weer droge kleren aan. 

Tijdens mijn middag dutje kan ik even niet zo goed op mijn rug liggen vanwege mijn arm die zeer doet. Dus ik ga ik beetje half voorover op mijn buik liggen en val ook zo in slaap. Daarna wel beetje raar wakker geworden. 

We (Marjan en ik) hebben het zo goed. Ik ben zo blij dat we elkaar nooit en nooit hebben verloren in deze periode. We zijn alleen maar dichterbij elkaar gekomen. De gesprekken die je samen hebt, die ene blik, het lief zijn voor elkaar. 

Marjan heeft op dit moment volledig zorgverlof en dat is het beste wat in deze situatie kon gebeuren. We zijn het grootste deel van de dag samen, Marjan helpt me met van alles, maar daarnaast is het samenzijn nu zo ontzettend belangrijk en waardevol. Dit kun je maar een keer goed doen en ik weet zeker dat we nergens spijt van krijgen.

Daarnaast zijn Bianca en Martha hier ook heel veel (elke dag). Ze helpen op alle fronten, steunen me mentaal, Bianca verzorgt (medicijnen, veel inmiddels, wond materiaal, voeding, etc) me samen met Marjan. Sommige dingen kan ik nog steeds prima zelf, maar ik heb lang niet altijd de energie ervoor.  

Met Martha heb ik loopjes buiten en hele fijne gesprekken. Dit is zo bijzonder. We toetsen regelmatig bij elkaar of we ok zijn met deze bijzondere situatie. En als er dingen op onze harten liggen spreken we het uit. Nogmaals ik kan alleen maar dankbaar zijn. Deze tijd pakken ze ons nooit meer af, zelfs de kanker niet.