Eentje recht uit het hart

Maar gewoon weer eentje recht uit het hart. Niet denken gewoon schrijven. Afgelopen dagen waren gewoon zwaar. Jullie weten ik hou niet van zeuren, wil gewoon doorgaan, maar man zou toch wel een keer fijn zijn als deze hele nare droom over was. Maar ja de enige manier hoe die praktisch gezien voor mij over kan zijn is, als ik er niet meer ben en daar ben ik ook nog niet aan toe. 

Ochtend wakker worden is gewoon alsof er iets over me heengereden is. Ik doe mijn bed en schuin stukje omhoog en proberen om niet misselijk te worden en te spugen, want dat kost alleen maar energie. Ik wil het vaak wel graag hoor, want spugen voelt alsof je die ellende die in je lichaam zit er gewoon uitspuugt!

Daarna flesje, medicijnen, douchen, draaien sonde. Jullie kennen het inmiddels ook. Keel afplakken waar de wond zit een nieuwe verband bij sonde. Normaal denk je, hoeveel energie kan dit kosten, nou veel kan ik je zeggen. Als ik beneden kom, probeer ik nog wat dingetjes te doen, maar eigenlijk ben ik alweer doodmoe. En dat is direct het volgende gevecht, want voor mij staat toegeven aan slapen in de ochtend aan risico op depressies, je bed niet meer uitkomen, alleen nog maar meer moe worden. Maar ja hoe kan ik nog meer moe worden dan dit. Vechten met jezelf,  je kan het niet winnen en je weet het gewoon niet. Afgelopen dagen kon ik vaak niet anders dan er gewoon aan toegeven zo moe was en ben ik. 

Slapen dus maar, ook best wel fijn hoor, soms is het dan even helemaal weg, maar BAM dan word je wakker en rijdt die grote Amerikaanse vrachtwagen met daarachter ik weet niet hoeveel wagens weer over je heen om zeker te zijn dat je dit gevoel niet mist. 

Even naar buiten dan maar, want je moet blijven bewegen, anders zakken je spieren helemaal in elkaar. Bij terugkomst enorm zweten. 

Daarna vaak wel een stuk spanning kwijt en dat is wel weer fijn. 

Maar strekking van dit verhaal is wel dat het meest lastigste nu is, dat ik maar heel weinig energie meer over heb. Daardoor kan ik niet meer goed relativeren, vooruitkijken, mezelf maar ook anderen oppeppen. Het lukt me op dit moment gewoon niet. En dat valt me zwaar. Mag het!? Zou je zeggen, ja het mag, maar ik voel me er zo klote bij. 

Hoop dat jullie dit verhaal ook aan kunnen, of dat je halverwege al afgehaakt ben (snap als dat zo is hoor), als je zelf een beetje vrolijk bent zit je hier natuurlijk niet op te wachten. Maar voor mij hoort het er inmiddels meer dan bij 😬