Stress/paniek

Vandaag i.i.g. mijn bed uit. Gedoucht en stuk gewandeld. Een stuk is dan 15 minuten en daarna wel echt even weer half uur bijkomen. Hoe is het in zo’n korte tijd toch mogelijk hè, dat blijft me verbazen.

Ik ga even buiten zitten, maar mijn ogen vallen steeds dicht en ik ben gewoon niet scherp te krijgen. Het lijkt erop dat de depressie mij nu toch echt te pakken heeft. Ik heb de afgelopen twee jaar er alles aan gedaan om dat te voorkomen. 

Ik wil ik echt proberen omdat wel weer wat op te pakken. Dus koste wat kost het ritme weer terug proberen te zien te krijgen (ik weet inmiddels wel dat dit niet mogelijk is). Dus in de middag paar uur slapen en de rest van de dag echt niet teveel. Maar hoe dan? Als je ogen zo’n beetje de hele dag dichtvallen. Ik ben zo oververmoeid. 

Zo eerst maar even wat eten, middag dutje en hoe dat het dag iets beter is.

Na mijn middag dutje is het zeker niet beter. Ik sta gewoon strak van de spanning. Er gaat van alles door me heen. Ga ik alles wat ik in mijn hele leven goed heb proberen te doen (voor mijn gevoel zo goed mogelijk leven voor mezelf en voor anderen) alsnog op het laatste moment verklooien? 

Bianca en Martha zijn inmiddels terug met de Koen, Anouk, Melle en Suze (weekendje weg geweest die toppers). Ik praat even met ze, voornamelijk in tranen want ik ben een beetje in zak en sta vol spanning. 

En daar is Etje, mijn psycholoog die me de afgelopen twee jaar zo goed heeft geholpen met kleine, maar hele goede stapjes in de juiste richting. Als eerste stap moet mijn doel anders. Mijn huidige doel alles zoveel mogelijk door laten gaan zoals het ging kan niet meer. Ik ben palliatief, dat wil niet zeggen dat je morgen dus gaat Eelco, maar je lichaam is aan het sterven…

Ja die komt even hard binnen maar is natuurlijk gewoon zo. Blijf je aan dit oude doel vasthouden, dat gaat sowieso niet lukken, dus ontstaat er paniek, zit klem en maakt je zelf overstuur door hier aan vast te houden en je bouwt alleen maar meer spanning op. 

Doel moet zijn geef toe aan wat ik voel en wat ik nodig heb. Jij denkt dat je dan minder kwaliteit hebt, maar er komt juist ruimte voor meer (je buigt mee). 

Daarnaast depressies/medicatie. Etje is er van overtuigt dat de depressie een soort reactie is van hoe ik dingen op dit moment doe. Rust in je lichaam en slapen is het belangrijkste wat je nodig op dit moment op dit aan te kunnen. 

Ik geef aan dat ik niet perse tegen deze middelen ben, maar het ook wel heel eng vindt. Wordt het niet juist erger? Dat is haar ervaring niet, vooral niet in deze levensfases. Zelf zie ik ook wel in dat er iets nodig is. Zo kan het gewoon niet langer. Marjan slaapt minder goed, ik slaap bijna niet en we moeten met elkaar in de benen blijven. 

Inmiddels eerste keer de lorazepam genomen en samen met het gesprek met Etje denk ik dat dit weer goed kleine stapjes zin om weer verder te kunnen. 

Ook heb ik wel gemerkt dat veranderingen nu ook zo lastig zijn, altijd al. Kinderen zijn lekker twee dagen met de tantes op pad geweest. Ze hebben het super gehad, zo leuk! Moet natuurlijk ook gewoon kunnen, maar ik merk dan dat ik dan ook weer een beetje uit mijn doen ben. Het gaat beetje anders allemaal, iets minder afleiding. In een keer met z’n tweeën waardoor je misschien iets minder best doet om het er niet de hele tijd over te hebben. We hebben hele leuke momenten gehad hoor, maar het is ook gewoon lastig vooral i.c.m. hoe ik zelf ook bezig ben, met zoveel mogelijk proberen te doen alsof alles normaal is. 

- Dus probeer doel aan te te passen
- Omarm slaapmedicatie en rustgevende middelen, je hebt het nu gewoon nodig
- gesprekken met Etje voortzetten
- nauw contact met huisarts






Reacties

  1. Beste Eelco, de afgelopen 2 jaar heb ik een blog gelezen van een ijzersterkte kanjer die koste wat kost vooruit wilde en die K..ziekte wilde bestrijden. In mijn ogen ben je een held, een enorme doorzetter die van geen ophouden wilde weten. Als het even kon ging je weer werken en je wilde er altijd zijn voor je gezin. Zo sterk en moedig!!! Maar helaas, je lichaam is moe en wil niet meer. Jouw hoofd wél, maar leg dat maar eens uit aan dat lijf van je!! Eelco, heel veel sterkte, kracht en moed de komende tijd. En ook al vind je het enorm moeilijk, geef toe aan wat je voelt. Je lichaam heeft de rust nodig. Het heeft keihard voor je gewerkt de afgelopen jaren.
    ❤️ Klarien

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Stap voor stap

Ik doe elke dag iets met de mogelijkheden die de dag geeft

Heftige nacht met veel pijn