Mijn tong….🤪

Tja en dan ga ik, Marjan, in eens Eelco zijn laatste blog schrijven. Hij vroeg mij dat te doen, als het zover was. Het voelt wel een beetje vreemd, want dit was echt Eelco zijn ding. Ik hou het dan ook kort. Maar ik wil jullie laten weten dat Eelco is overleden... als ik dit typ kan ik het gewoon niet geloven.  Hij overleed zaterdag 19 augustus en gister was zijn afscheid. Het waren pittige en bijzondere weken, ik ben er zo dankbaar voor.  Iedereen bedankt voor het trouwe volgen van zijn blog, dat heeft hij erg gewaardeerd.  Stap voor stap, dag voor dag, naar deze nieuwe werkelijkheid.

Afgelopen nacht veel pijn gehad in mijn arm. De rechterarm. Hangen naar beneden helpt niet, bewegen niet, pijnstillers niet. Ik kan wel janken. Op deze momenten denk je echt waar doe ik het allemaal voor. Op latere momenten weer niet hoor (en kan je er weer genieten). Uiteindelijk na veel pijnstillers val ik wel in slaap. Nadeel: je wordt wakker en als draait, misselijk, hallucinaties etc. Je weet dat dat die de pijnstillers komt maar omdat je ook zo nu m moe bent kun je dat niet meer helder zien. Wat is echt, wat wat niet allemaal erg eng. En het duurt gewoon weg deel van de dag.  Vandaag dus weer contact gehad met de huisarts. Tenminste mijn zorgteam: Marjan, Bianca en Martha (wat een toppers).  Beetje aan schuiven geweest met medicatie . Een wat minder, andere er weer in en hopen dat dan weer wat beter gaat. Dag voor dag! Het zonnetje schijnt iig weer!!

En nog een heel leuk filmpje:

Afgelopen nachten waren best lastig. Ik heb wel eens vaker op mijn blog geschreven dat als ik niet zo goed zou slapen ik nooit zover zou zijn gekomen. Normaal leg ik mij hoofd op mijn kussen en slaap en word wakker als de wekker gaat. Ben ik eerder wakker dan kijk ik op de klok, draai ik me om en slaap zo weer verder. Op dit moment dus niet. Ook niet zo raar na wat er allemaal gebeurt is en gaat gebeuren. Ik heb gewoon zoveel spanning in me en krijg ook van van alles in me gespoten aan medicatie. Soms is het ok, maar soms word ik er draaierig, slaperig, slechtziend, duizelig, onrustig en down van. Begrijp me niet verkeerd het is allemaal nodig anders is de pijn zowel lichamelijk als geestelijk niet vol te houden. Maar het is heftig.  In de nacht heb ik het dus lastig. Ik word wakker en weet niet wat ik met mezelf aan moet. Kleine paniek aanvallen, rare dromen de nachten zijn nu niet niet fijn. Komt hopelijk wel weer. Ik praat erover met Marjan en Bianca dat helpt al. 

De buurt kinderen hebben een t-shirt van PEC geregeld met daarop alle handtekeningen van alle PEC spelers. Ze hebben echt hun best moeten doen om alle handtekeningen te krijgen, omdat niet alle spelers er altijd waren.  Korte speech van een van de dames erbij. Super leuk.  Komt er op neer dat ze respect hebben hoe ik met mijn ziekte omga. Zowel de spelers als de buurtkinderen. Daarna paps en mams naar boven en de pubers nog even lekker napraten.

Financieel hebben we alles goed geregeld voor na mijn overlijden. Marjan en de kinderen kunnen in principe een gewoon redelijk normaal leven moeten kunnen leiden. Natuurlijk zonder man en vader, maar daar hebben we helaas geen invloed op.  Dan hoor je vaak dat mensen het fijn vinden om eigen crematie voor te bereiden. En weet je, dat is ook gewoon zo. Het is net of je er dan zelf gewoon bij bent. Nummers uitzoeken, mensen vragen of ze wat willen zeggen, wat wil ik wel wat wil ik beslist niet, etc. En natuurlijk gaat mijn crematie geen droefenis worden, dat snappen jullie wel, dat past totaal niet bij mij . Daarnaast, hoeveel geld zit er nu in de pot (begrafenis verzekering) en wat kan je daar nou mee, normaal komen je nabestaanden daar pas achter, maar nu kan ik het uitzoeken (lijkt goed, maar check, check dubbel check). Kost ook wel energie, maar daarom is het juist mooi dat we het nu kunnen doen, want als het dan zover is, kan je je energie besteden aan waar het echt omgaat (tenm...